πάντα επίκαιρο: ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Η «υπεύθυνη» και ο «αντιμνημονιακός» ή ποιος από τους δύο μας κοροϊδεύει… (ή μήπως και οι δύο;)

Η «υπεύθυνη» και ο «αντιμνημονιακός»

ή ποιος από τους δύο μας κοροϊδεύει…

 (ή μήπως και οι δύο;)

Ανακοινώθηκε πριν λίγες ημέρες η συνεργασία του κ. Κελάφα με τη νεότευκτη δημοτική παράταξη της ΔΗΜΑΡ Περιστερίου με όνομα «Πολίτες σε δράση».

Δεν θα ασχοληθούμε με την πολιτικά απαράδεκτη απόπειρα υφαρπαγής και τη συνειδητή προσπάθεια πρόκλησης σύγχυσης με το όνομα που διάλεξαν. Ένα όνομα παραπλήσιο με αυτό της παράταξης «Ενεργοί πολίτες» που έχει επί χρόνια συνεχή παρουσία και δράση στο Περιστέρι, ενώ είναι ακριβώς ίδιο με το όνομα της παράταξης που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στο γειτονικό Χαϊδάρι αλλά και σε άλλους δήμους. Δεν θα ασχοληθούμε γιατί αντίθετα με αυτούς, όλοι οι Περιστεριώτες ξέρουν να διακρίνουν και να ξεχωρίζουν την ήρα από το στάρι.

Ούτε θα σχολιάσουμε την ουσία του ονόματος, μιας και «πολίτες» μπορεί να είναι, αλλά «σε δράση» ούτε ως αστείο δεν μπορεί να εκληφθεί. Γιατί αν πίστευαν ότι είναι «σε δράση» ή ότι η «δράση» είναι το κύριο χαρακτηριστικό τους, σε κάποια δράση θα τους είχε δει η κοινωνία του Περιστερίου τα τελευταία χρόνια. Στους αγώνες για την δημόσια υγεία και το μη κλείσιμο των ιατρείων του ΙΚΑ στο Περιστέρι και την Ανθούπολη ή του Κέντρου υγείας στο Μπουρνάζι, στους αγώνες κατά της διαθεσιμότητας και των απολύσεων των εκπαιδευτικών, των σχολικών φυλάκων, των δημοτικών αστυνομικών, στους αγώνες για τη μη συγχώνευση των σχολείων του Περιστερίου, στους γενικότερους αγώνες για την αντιμετώπιση των συνεπειών της μνημονιακής λαίλαπας.

«Απόντες στη δράση» είναι, απόντες σε όλα, ακόμα και στις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης που έχουν δημιουργηθεί στην πόλη μας.

Βέβαια ήταν παρόντες ενεργά και θετικά σε όλες τις τροϊκανές επιθυμίες, σε όλες τις συκοφαντίες κατά του λαού, του ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα της Αριστεράς, σε όλες τις επιστρατεύσεις απεργών και τις απεργοσπασίες, σε όλες τις τοπικές παρασκηνιακές ίντριγκες που αποσκοπούν στο να ανακόψουν το ρεύμα της Ανατροπής που έρχεται -είναι εδώ- στο Περιστέρι, στην Περιφέρεια, στη Χώρα.

Ακόμα και στο δειλό και ένοχο βήμα του κ. Κουβέλη να αποχωρήσει από την συγκυβέρνηση της συμφοράς, όταν βέβαια είχε ήδη συντελεστεί το μεγάλο έγκλημα, τα «επιφανή» στελέχη της ΔΗΜΑΡ Περιστερίου διαφώνησαν…

Δεν θα ασχολιόμαστε μαζί τους αν μπορούσαν να συγκροτήσουν ένα δικό τους ψηφοδέλτιο, με τις θέσεις τους και δείχνοντας το πραγματικό πρόσωπό τους. Αν στις εκλογές μετρούσαν την απήχηση των δικών τους θέσεων, πόσα δηλ. απίδια πιάνει ο μνημονιακός σάκος τους με τον δικό τους υποψήφιο δήμαρχο, όπως διέδιδαν εδώ και μήνες.

Αποφάσισαν όμως αυτοί που είναι ίσως μνημονιακότεροι των μνημονιοειδών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, να κρυφτούν πίσω από τον «αντιμνημονιακό» κ. Κελάφα που μιλά για την «ταπείνωση» που μας έφεραν τα μνημόνια, που καταγγέλλει «τις πολιτικές που οδήγησαν την Ελλάδα στα μνημόνια», που διακηρύσσει ότι «αναζητά τις δυνάμεις που θα θέσουν τέρμα στα μνημόνια» και θα ακυρώσουν «τα σχέδια της τρόικας, για παραχώρηση δημοτικών υπηρεσιών όπως καθαριότητα και πράσινο σε ιδιώτες και εργολάβους», που οραματίζεται «το Περιστέρι να ανάψει το φυτίλι της ανατροπής»!

Με αυτή τους την απόφαση αποδεικνύουν έτσι την συνέπειά τους, αλλά παράλληλα και την αφερεγγυότητα του συνδυασμού του κ. Κελάφα που τους αποδέχτηκε.

Γιατί πως αλήθεια ο κ. Κελάφας θα εξηγήσει ότι στα 2 πρόσφατα κείμενα της ΔΗΜΑΡ Περιστερίου που αφορούν στις δημοτικές εκλογές, δεν αναφέρεται ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ η λέξη «μνημόνιο», ενώ κρύβονται επιμελώς οι ολέθριες συνέπειες του;

Πως θα δικαιολογήσει ότι η ΔΗΜΑΡ Περιστερίου θεωρεί το μνημόνιο και τα μέτρα που επιβλήθηκαν σε βάρος του Ελληνικού λαού, περίπου ως αναπόφευκτη φυσική καταστροφή – μάλλον ούτε «καταστροφή», ευλογία τα θεωρούν- ενώ με επιχειρηματολογία Σαμαρά-Βενιζέλου και Μπίστη, προπαγανδίζουν ότι είμαστε ήδη στην "μεταμνημονιακή εποχή" και ότι έγινε-έγινε και μάλιστα καλώς;

Μήπως θα μας πει και ο κ. Κελάφας το «τι να κάναμε, έπρεπε να σώσουμε την χώρα» και «τα μνημόνια ήταν μονόδρομος», όταν ακόμα και το ΔΝΤ σήμερα αναγνωρίζει το «λάθος» και το έγκλημα που έχει συντελεστεί σε βάρος του λαού, ολόκληρης της κοινωνίας και ιδιαίτερα των πιο φτωχών στρωμάτων της.

Ή θα μας πει και αυτός το «η κρίση είναι ευκαιρία» μαζί με το «μαζί τα φάγαμε», δικαιολογώντας ακόμα και την κατανομή των θέσεων του κρατικού μηχανισμού με το σύστημα 4-2-1 μεταξύ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ;

Μήπως η παντελής απουσία στα κείμενα της ΔΗΜΑΡ Περιστερίου λέξεων όπως «φτώχια», «ανεργία», «απολύσεις», «άστεγοι», «αυτοκτονίες», «μετανάστευση», «υπερχρεωμένα νοικοκυριά» «πλειστηριασμοί», «απλήρωτοι εργαζόμενοι», «λουκέτα», «χαράτσια», «κατάργηση δημοκρατικών δικαιωμάτων», είναι άνευ σημασίας για τον κ. Κελάφα και σημασία έχουν μόνο τα λίγα ψηφαλάκια που νομίζει ότι θα του φέρει η ΔΗΜΑΡ Περιστερίου;

Ή μήπως θεωρεί και ο κ. Κελάφας ότι έννοιες και ιδέες της Αριστεράς όπως «κοινωνικές τάξεις», «καπιταλισμός», «οικονομικά συμφέροντα», «τραπεζικό κεφάλαιο», «διαπλοκή», «πελατειακό κράτος», είναι έννοιες που δεν αποτελούν το υπόβαθρο της μετατροπής της χώρας μας και του λαού της σε ζωντανό πειραματόζωο των «αφεντικών» της Ευρώπης στην προσπάθειά τους για επιστροφή όλων των Ευρωπαϊκών χωρών στις εργασιακές σχέσεις των αρχών του προηγούμενου αιώνα.

Δυστυχώς για τον κ. Κελάφα, η συμμαχία του με την ΔΗΜΑΡ Περιστερίου –όπως και αυτή με τα ορφανά του ΠΑΣΟΚ, τα υπολείμματα της «ΒενιζΕλιάς» και των «58 του Μπίστη»- αποδεικνύει την υποκρισία του όρου «αντιμνημονιακός» όπως βέβαια και του όρου «ανεξάρτητος», ενώ τον εκθέτει μιας και μέχρι πριν λίγο καιρό ούτε ήθελε να ακούει για την πιθανότητα συμπόρευσης μαζί τους.

Δυστυχώς για τον κ. Κελάφα, όπως και για τον κ. Παχατουρίδη που το μεσημέρι συντρώγει με τον κ. Σαμαρά και το βράδυ κλαίει στα κανάλια για τις συνέπειες των μνημονίων, η ψεύτικη εικόνα του ανεξάρτητου και «αντιμνημονιακού» υποψήφιου ξεθώριασε. Το «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά» ισχύει και για αυτόν, όπως ισχύουν και αυτά που αναφέρονται για τον «αντιμνημονιακό» κ. Παχατουρίδη σε πρόσφατη ανακοίνωση της παράταξης «Ενεργοί πολίτες για την Ανατροπή στο Περιστέρι»:

«Το μνημόνιο δεν είναι μια αφηρημένη έννοια για να είμαστε υπέρ ή κατά. Είναι η εφαρμοσμένη πολιτική για την καταστροφή της χώρας. Είναι η πολιτική που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια και που οδήγησε τον λαό και τη χώρα στην σημερινή κατάσταση. Είναι η πολιτική που έχει υιοθετηθεί από συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις που κυβερνάνε, τη Ν.Δ., το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τη ΔΗΜ.ΑΡ. μέχρι πριν λίγο καιρό. Όταν λοιπόν κάποιος δηλώνει αντιμνημονιακός, είναι κατά των παραπάνω πολιτικών στην πράξη, αλλά και κατά των κομμάτων που τις υλοποιούν.

Αν είναι βουλευτής ή κόμμα τις καταψηφίζει, αν είναι εργαζόμενος αντιδρά, διαδηλώνει, παλεύει για τα δικαιώματά του. Αν είναι δήμαρχος (σ.σ. ή υποψήφιος δήμαρχος), αντιστέκεται, κινητοποιεί τους δημότες, μπαίνει στην πρώτη γραμμή και αγωνίζεται.»

Οι πολίτες του Περιστερίου την ώρα που καταστρέφεται η ζωή τους έχουν ανάγκη ένα Δήμο που θα διοικεί μια δημοτική παράταξη μαζί με αυτούς και για αυτούς. Με πρόγραμμα και θέσεις, για να κρατηθεί η κοινωνία όρθια, για μια καλύτερη ποιότητα ζωής σε όλες τις γειτονιές του Περιστερίου, για την στήριξη των δημιουργικών δυνάμεων και την παραγωγική ανασυγκρότηση της πόλης, για την ενεργή συμμετοχή των πολιτών στην λήψη των αποφάσεων, για την Ανατροπή των πολιτικών που μας οδήγησαν εδώ.

Οι πολίτες του Περιστερίου έχουν ανάγκη ένα Δήμο που θα διοικεί μια δημοτική παράταξη με νέους ανθρώπους και με φερέγγυα πρόσωπα που έχουν δοκιμαστεί στην πορεία πολλών χρόνων, από την εποχή ακόμη του αγωνιστή και αριστερού Δημάρχου Δ. Φωλόπουλου, όπως είναι ο υποψήφιος δήμαρχος των Ενεργών Πολιτών, ο Φώτης Κουγιουμτζής.

για να αλλάξουμε το Περιστέρι

μαζί

να αλλάξουμε τη ζωή μας

17/3/2014

Σταύρος Κουνάδης

μέλος της δημοτικής παράταξης

«Ενεργοί πολίτες για την Ανατροπή στο Περιστέρι»

Σχολικές αυλές: Θλιβερές πλατείες από μπετόν ή κοινωνικοί χώροι επαφής με τη φύση;

Μια παλιά σκέψη – πρόταση στην εκπαιδευτική κοινότητα

Μια πρόκληση στην τοπική αυτοδιοίκηση για ένα ουσιαστικό έργο

Αναμφίβολα το γκρίζο στερεότυπο των ασφαλτοστρωμένων αυλών που χαρακτηρίζει τα σχολεία μας, είναι ευθέως ανάλογο της αισθητικής του γκρίζου χρώματος που έχει ολόκληρη η πόλης μας. Σχεδόν όλες οι σχολικές αυλές είναι καλυμμένες με τσιμέντο ή άσφαλτο που ενισχύει την επιθετικότητα και περιτριγυρισμένες από ψηλά κάγκελα που οριοθετούν συμβολικά(;) τον εγκλεισμό των μαθητών και τον αποκλεισμό τους από την κοινωνία. Ίσως γι αυτό, ή και γι αυτό, για πολλούς μαθητές ο χώρος του σχολείου θεωρείται χώρος αναγκαστικής παραμονής ή «φυλακή». Τα φαινόμενα βανδαλισμών και κακοποίησης του σχολικού χώρου από τους ίδιους επιβεβαιώνουν μάλλον αυτή την άποψη.

Οι σύγχρονες παιδοκεντρικές παιδαγωγικές απόψεις που αναγνωρίζουν το ρόλο του περιβάλλοντος στην ανάπτυξη των παιδιών, θέλουν οι σχολικές αυλές να είναι χώροι αγωγής των μαθητών γιατί είναι πλέον το μοναδικό πεδίο της καθημερινής εξωτερικής τους δραστηριότητας και επικοινωνίας τους με την κοινωνία, το πεδίο της έκφρασης του εσωτερικού τους κόσμου. Ένας σχολικός κήπος, εκτός του ότι αναβαθμίζει γενικά την αισθητική του σχολικού χώρου, δημιουργεί ευχάριστα βιώματα, καλλιεργεί στους μαθητές την αγάπη για τη φύση και τους δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουν τα φυτά που ευδοκιμούν στην περιοχή τους. Τους δίνει την ευκαιρία να ασκηθούν στην παρατήρηση, να αποκτήσουν γνώσεις μέσα από βιωματικές προσεγγίσεις, να ασχοληθούν με την χειρωνακτική εργασία, διαδικασία εντελώς παραγκωνισμένη στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Ταυτόχρονα όμως οι σχολικές αυλές είναι και οι τελευταίοι εναπομείναντες υπαίθριοι ανοιχτοί χώροι, η τελευταία ευκαιρία για να φιλοξενηθούν χώροι φύσης μέσα στην άναρχα πυκνοοικοδομημένη πόλη μας, με το ελάχιστο πράσινο σε πάρκα, άλση, κήπους και μπαλκόνια σπιτιών. Η πράσινη σχολική αυλή μπορεί να παίξει και το ρόλο της «πλατείας» σε γειτονιές όπου δεν υπάρχουν τέτοιοι χώροι, κάτι που δυστυχώς στο δήμο μας είναι ο κανόνας. Πολιτιστικές ή άλλες εκδηλώσεις, σε ώρες που δεν λειτουργεί το σχολείο, μπορούν να κάνουν αυτό το χώρο σημείο αναφοράς και συνεύρεσης της τοπικής κοινωνίας, αναδεικνύοντας έτσι και τον κοινωνικό ρόλο του σχολείου.

Θάμνοι και δέντρα στην περίμετρο της αυλής μπορούν να αποτελέσουν φυσικούς φράχτες ηχομόνωσης, να δώσουν την αίσθηση μιας πυκνής βλάστησης στο χώρο και να προσφέρουν προστασία και τροφή στα πουλιά. Μικρές γωνιές με κυκλικά παγκάκια προστατευμένες από πέργκολες μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες των μαθητών ή και των εκπαιδευτικών για κοινωνικές συναναστροφές ή ακόμα και για ένα μάθημα στη φύση, κάτι που ενισχύει τις δημοκρατικές παιδαγωγικές σχέσεις. Μια πράσινη σχολική αυλή μπορεί να είναι ο χώρος όπου θα αισθάνονται ευχάριστα τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικες.

Όπως το σχολείο δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι απομονωμένο από την κοινωνία έτσι και η αυλή του σχολείου δεν μπορεί να είναι απομονωμένη από το εξωτερικό περιβάλλον του. Όλο το οικοδομικό τετράγωνο του σχολείου πρέπει να αναμορφωθεί με τη μετατροπή των γύρω οδών σε πεζόδρομους με πολλές νησίδες πρασίνου. Έτσι θα εκλείψει και το φαινόμενο των δρόμων γύρω από τα σχολεία που έχουν μετατραπεί σε υπαίθρια γκαράζ μεγάλων και βαρέων οχημάτων με ότι αυτό συνεπάγεται για την καθαριότητα των χώρων, την ασφάλεια των μαθητών, την αισθητική και τον πολιτισμό όλων μας.

Συνοψίζοντας: Οι σχολικές αυλές και οι περιβάλλοντες το σχολείο δρόμοι, με την κατάλληλη παρέμβαση, κυρίως από το Δήμο, αλλά και από τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς που περνούν μεγάλο μέρος του χρόνου τους σ’ αυτές, μπορούν να μετατραπούν σε χώρους πράσινου, σε χώρους φιλοξενίας της φύσης, σε χώρους ανάπτυξης παιδαγωγικών αλλά και άλλων τοπικών δραστηριοτήτων, μετατρεπόμενοι έτσι σε πόλο συσπείρωσης του κοινωνικού ιστού και του «κινήματος» της γειτονιάς.

Σταύρος Κουνάδης

Καθηγητής Πληροφορικής

Μαθητικός τύπος: Μια σύγχρονη παιδαγωγική πράξη

Τι είναι άραγε; περιοδικό ή εφημερίδα; Μυστήριο! Μερικοί αποφασίζουν να παρουσιάσουν τις σκέψεις τους σε μορφή εφημερίδας, άλλοι σε σχήμα περιοδικού, κάποιοι λατρεύουν το χειρόγραφο, άλλοι επιλέγουν μαυρόασπρο, άλλοι έγχρωμο. Μερικοί χαρτί ιλουστρασιόν, μερικοί το ταπεινό φωτοτυπικό Α4. Άλλοι, πιο ανήσυχοι και πιο «hi-tech», τη μορφή ηλεκτρονικού περιοδικού ανεβασμένο στον Παγκόσμιο Ιστό του INTERNET.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, τα μαθητικά έντυπα κυκλοφορούν ολοένα και περισσότερα, από χέρι σε χέρι, στην τάξη, στο σχολείο, στην οικογένεια, στη γειτονιά, στην πόλη. Έγιναν από μόνα τους(;) ένας σημαντικός σχολικός θεσμός, ο οποίος βοηθά τους μαθητές να εξασκήσουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους, να εκφράσουν τη δική τους γνώμη, με το δικό τους ύφος.

Αν και φτιαγμένα από «ερασιτέχνες δημοσιογράφους» που μάλλον δεν έχουν (ευτυχώς;) αντιληφθεί τι είναι δημοσιογραφία, σε πολλές περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι επαγγελματικό, με φανερά τα χαρακτηριστικά της ηλικίας των συντακτών τους: έξυπνο και ζωντανό γράψιμο με φαντασία, έμπνευση, ευρηματικότητα, ευαισθησία, κριτική σκέψη, ανατρεπτικότητα. Οι τίτλοι που ξαφνιάζουν, το εξώφυλλο, το στήσιμο, τα χρώματα, οι φωτογραφίες που συνοδεύουν και προβάλλουν τα θέματα, θυμίζουν κανονικές εφημερίδες και περιοδικά.

Οι μαθητικές εκδόσεις δημιουργούνται στον ελάχιστο ελεύθερο μαθητικό χρόνο και για αυτό μπορεί να μη συμβαδίζουν πάντα με την επικαιρότητα. Όμως οι ανησυχίες, οι προβληματισμοί, οι αντιρρήσεις και οι ιδέες που παρουσιάζονται είναι πάντα επίκαιρες.

Μαθητές μικροί και μεγάλοι, με ενδιαφέροντα και ανησυχίες, κάνουν επιτόπια ρεπορτάζ και πρωτότυπες έρευνες για ζητήματα της ηλικίας και του σχολείου τους, παίρνουν σημαντικές συνεντεύξεις από σημαντικά πρόσωπα, σχολιάζουν τη διεθνή κατάσταση, προβάλλουν τα καθημερινά και κρίσιμα προβλήματα της κοινωνίας μας, τα... ψέλνουν στους τοπικούς άρχοντες αναδεικνύοντας τοπικά προβλήματα, αναφέρονται στα αρνητικά του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Επισημαίνουν και αναλύουν τους περιβαλλοντικούς κίνδυνους που απειλούν τη ζωή μας, αναδεικνύουν και προωθούν στοιχεία του πολιτισμού. Διασκεδάζουν με τις γκάφες και τα λάθη τους, σατιρίζουν τους δασκάλους και τους καθηγητές τους. Δεν διστάζουν να αναφερθούν σε θέματα ταμπού. Πολλές προτάσεις τους ανανεώνουν και τη δική μας σκέψη, μας βγάζουν από τα συνηθισμένα, αλλάζουν τα κριτήριά μας, μας θυμίζουν ανεκπλήρωτα όνειρα.

Με την ανάπτυξη των Νέων Τεχνολογιών και τη, δειλή έστω, εισαγωγή τους στα σχολεία μας, τα μαθητικά έντυπα έχουν γίνει ακόμα πιο εμφανίσιμα και πρωτότυπα. Είναι φανερή η προσπάθεια που κάνουν οι δημιουργοί τους για τη βελτίωση των «τεχνικών» χαρακτηριστικών τους: για την παρουσίαση και τη σύνθεση του εξωφύλλου τους ή της πρώτης σελίδας τους, για το στήσιμο των εσωτερικών σελίδων τους, για τη συνολική αισθητική τους ώστε αυτή να συμβαδίζει με τη ζωντάνια και την ευρύτητα των θεμάτων τους. Η διάταξη των σελίδων, η επιλογή των γραμματοσειρών, ο τρόπος τονισμού και ανάδειξης των κύριων σημείων με τη χρήση χρωμάτων, η προσπάθεια για τη βελτίωση της αναγνωσιμότητά τους, είναι ένα ευχάριστο «παιχνίδι» για τους μαθητές που αναπτύσσουν έτσι τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους.

Η παιδαγωγική σημασία των μαθητικών εντύπων στην εκπαιδευτική διαδικασία, είχε σαν αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια η έκδοση ενός μαθητικού εντύπου να θεσμοθετηθεί επίσημα ως μια σχολική δραστηριότητα που συνιστά ένα «καινοτόμο σχολικό πρόγραμμα». Για να γίνει αυτό υπάρχουν προϋποθέσεις όπως π.χ. να υπάρχει υπεύθυνος εκπαιδευτικός και συγκεκριμένη συντακτική ομάδα μαθητών οι οποίοι θα έχουν την ευθύνη της έκδοσης. Οι εκπαιδευτικοί που επιθυμούν να υλοποιήσουν ένα τέτοιο πρόγραμμα, συγκροτούν σε εθελοντική βάση τη μαθητική συντακτική ομάδα, επιλέγουν σε συνεργασία με τους μαθητές τα θέματα, τα ιεραρχούν, αποφασίζουν για τον τρόπο παρουσίασής τους, τον τίτλο, τη μορφή του εντύπου.

Η έκδοση μιας εφημερίδας ή ενός περιοδικού είναι μια δημιουργική διαδικασία που υπηρετεί την ανάγκη για ένα δημοκρατικό σχολείο, ανοιχτό στην κοινωνία. Είναι μια σύγχρονη παιδαγωγική πράξη που έτσι και αλλιώς κινητοποιεί δημιουργικά τη μαθητική κοινότητα. Μέσα από τη διαδικασία έκδοσης ενός εντύπου οι μαθητές διευρύνουν τις γνώσεις τους, αναπτύσσουν την ικανότητά τους στην έρευνα, οξύνουν την κρίση τους, αναδεικνύουν δεξιότητες και ικανότητες, αξιολογούν τα αποτελέσματα της ατομικής και της συλλογικής προσπάθειας, κατανοούν τη σημασία της συνεργασίας, αποκτούν συνείδηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, έρχονται σε επαφή με την κοινωνία. Γίνονται έτσι δρώντα άτομα και μέρος του κοινωνικού γίγνεσθαι.

Σταύρος Κουνάδης

Εκπαιδευτικός

Η καταστροφή του Αγ. Γιάννη του «Αποκεφαλιστή» και οι ταλιμπάν του Περιστερίου

Γαίας Ατίμωσις
(τι θα έλεγε άν μιλούσε η Αττική γη)
Δημήτρη Πικιώνη

"...Δείλαιοι κα αμαθείς και βάρβαροι, τι κάνετε;
Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα και η τροφός, το λίκνο η κοιτίδα,
η μητέρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης;
Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου.
Δεν ξέρετε ότι είναι σαρξ εκ της σαρκός μου και πως όταν η μορφή
μου αφανιστεί, η δικιά τους θα χάσει το νόημα της;
Τι εκάνατε την Ελευσίνα;
Τι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυο αγιάσματά μου;
Εβάλατε μέσα τους υπονόμους σας, ερίξατε τα νερά των εργοστασίων σας.
Δεν βλέπω πια βωμούς των θεών επάνω εις τα όρη μου και τους λόφους
πάρεξ τα γραφεία και τις μηχανές των Εταιρειών σας.
Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας, σε σας δεν απομένει παρά η κατώτερη
μορφή της σχέσης με την φύση, η εκμετάλλευση..."

Μάρτιος 2001

Ελαφρά τη καρδία

Οι Ταλιμπάν καταστρέφουν αγάλματα του Βούδα

Το Μάρτιο του 2001 οι Ταλιμπάν, αγνοώντας εκκλήσεις και αντιδράσεις από όλα τα μέρη του κόσμου, κατεδάφισαν με άρματα μάχης και ρουκέτες δύο από τα μεγαλύτερα αγάλματα που αναπαριστούσαν το Βούδα.
Τα αγάλματα είχαν σμιλευτεί στους βράχους της περιοχής Μπαμιγιάν από τον 5ο αιώνα. Μάλιστα, το ένα -ύψους 53 μέτρων- ήταν το ψηλότερο στον κόσμο άγαλμα του Βούδα σε όρθια στάση.

Ο κυνισμός και ο αυταρχισμός του καθεστώτος έγιναν γνωστοί σε όλο τον κόσμο μέσα από τις εικόνες καταστροφής που οι ίδιοι οι Ταλιμπάν έδωσαν στη δημοσιότητα, αλλά και από τις δηλώσεις τους μετά το θεάρεστο έργο. «Τα διαλύσαμε όλα και δεν μας πήρε πολύ χρόνο» είπε τότε ο μουλάς Ομάρ.

(Από το in.gr)

Ιούνιος 2004

Χωρίς ίχνος ντροπής

Κάποιοι «περιστεριώτες»(;) καταστρέφουν το ιστορικό εκκλησάκι του Αγ.Ιωάννη

"Επονομάζεται ο Αποκεφαλιστής (=αποκεφαλισθείς). Είναι μικρά μονοκάμαρος βασιλική (4,80 Χ 6,40) μεθ' ημικυκλικής αψίδος ιερού."

Απόσπασμα από το «Ευρετήριον Μεσαιωνικών μνημείων της Αττικής (τεύχος Γ΄ 1933, σελ. 138)» Α. Ορλάνδου

Λίγες μέρες πριν, κάποιοι ανιστόρητοι και όψιμοι Περιστεριώτες, κατέστρεψαν το ιστορικό ξωκλήσι του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου στη συμβολή των οδών Κωνσταντινουπόλεως και Σολωμού στο Μπουρνάζι.

Το λόγο δεν τον ξέρουμε, αλλά είναι προφανής. Όπως προφανές είναι ότι το έγκλημα ήταν προσχεδιασμένο εδώ και χρόνια, από τότε που «έντυσαν» το ναό με ελενίτ και λαμαρίνες για να μεγαλώσουν τη χωρητικότητά του και …το «παγκάρι» του. Νόμιζαν ότι σκεπάζοντας τον θα ξεχνούσαμε τη μορφή του, θα ξεχνούσαμε την ιστορία μας. Νόμιζαν ότι μέσα στη δίνη του μάρκετιγκ για τα υπερφίαλα έργα στην περιοχή, ενόψει Ολυμπιάδας, θα πέρναγε ασυζητητί το έγκλημά τους.

Κανείς από όλους εμάς που μεγαλώσαμε σε αυτή τη γειτονιά δεν φανταζόταν ότι κάποτε κάποιοι θα έφταναν να γκρεμίσουν ένα σημείο αναφοράς, ένα σημείο «κατατεθέν», ένα από τα ελάχιστα μνημεία που συνδέουν το παρελθόν αυτού του τόπου με το σήμερα. Θεωρούσαμε ότι τα ιστορικά – θρησκευτικά – λαϊκά σύμβολα δεν κατεδαφίζονται, γνωρίζοντας ότι τα περισσότερα από τα μεγαλύτερα μνημεία στον κόσμο είναι τόποι λατρείας που σεβάστηκαν όλες οι μετέπειτα γενεές ανεξάρτητα από την αλλαγή των «πιστεύω» και τις νέες ανάγκες τους. Δεν είχαμε όμως υπολογίσει τον ερχομό των βάρβαρων, των φανατικών, των φραγκοφονιάδων, των ανιστόρητων, των άσχετων, των επικίνδυνων.

Και τώρα;

Τι θα απαντήσω στην Αγγελική, το Γιώργο, τη Δήμητρα, το Δημήτρη, την Ιωάννα, τον Κωστή, τον Νίκο, τη Χριστίνα και στα άλλα παιδιά του 14^ου Γυμνασίου Περιστερίου που τα «έτρεχα» για μήνες να καταγράψουμε, να φωτογραφίσουμε και να μαζέψουμε στοιχεία για τα ξωκλήσια του Κηφισού; Τι να κάνουν τα βραβεία που πήρε η δουλειά τους, το βιβλίο, το CD-ROM, το σχετικό site τους στο INTERNET, όταν ο σκοπός που είχαμε ήταν η ευαισθητοποίηση των συμπολιτών μας με στόχο «την προστασία αυτών των μνημείων του παρελθόντος που είναι συνδεδεμένα με την παράδοση του λαού και του τόπου»;

Τι θα τους πω;

Ο Αγ. Γιάννης ο «αποκεφαλιστής» ξεθεμελιώθηκε και στη θέση του χάσκει ένας μεγάλος τάφος γεμάτος μπάζα;

Ο Αγ Γεώργιος (στην οδό Λυσία, δίπλα στον Κηφισό –πρώην- ποταμό) δεν έχει πια σκεπή;

Η Παναγιά η Μουσταπίδαινα (πίσω από τα πρακτορεία) εγκαταλελειμμένη, σε λίγο μπορεί και να μην υπάρχει και αυτή;

Ο Αγ. Νικόλαος ο Χωστός (μπροστά στα πρακτορεία) παραμένει με το «φωτοστέφανο» της Μερσεντές;

Το πέτρινο εκκλησάκι των Αγ. Ταξιάρχων (στο Ροσινιόλ) σοβατίστηκε και απέκτησε πράσινη-γκρι (!) σκεπή από γερμανικών προδιαγραφών υλικό;

Μπορεί κάποιος από τους «άρχοντες» αυτού του τόπου να ψελλίσει κάποια δικαιολογία-απάντηση;

Σταύρος Κουνάδης

Εκπαιδευτικός

Μέλος του Περιβαλλοντικού και Φυσιολατρικού Συλλόγου Περιστερίου

Ένας χρόνος μετά την καταστροφή
του «Αγ. Γιαννάκη»

Ένα χρόνο πριν, τον Ιούνιο του 2004, κάποιοι ανιστόρητοι κατέστρεψαν το ιστορικό εκκλησάκι του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου στη συμβολή των οδών Κωνσταντινουπόλεως και Σολωμού στο Μπουρνάζι.

Είχαμε γράψει και πέρσι ότι η καταστροφή ήταν προσχεδιασμένη, από τότε που έντυσαν αυθαίρετα το ναό με ελενίτ και λαμαρίνες για να μεγαλώσουν τη χωρητικότητα και …το παγκάρι του. Από τότε που, παρά το πλήθος των εκθέσεων από την πολεοδομία, τη Δ/νση αναστήλωσης Βυζαντινών μνημείων και άλλους αρμόδιους φορείς για «την απομάκρυνση του παραπήγματος και των νεώτερων υλικών», για «το απαράδεκτο θέαμα» κ.λπ., συνέχισαν να αυθαιρετούν υλοποιώντας βήμα-βήμα το σχέδιό τους. Νόμιζαν ότι σκεπάζοντάς τον θα ξεχνούσαμε τη μορφή του, θα ξεχνούσαμε την ιστορία μας. Νόμιζαν ότι μέσα στη δίνη του μάρκετινγκ για τα ολυμπιακά έργα στην περιοχή, πέρσι, θα πέρναγε ασυζητητί το έγκλημά τους.

Σε αυτό το διάστημα, αντί μιας πραγματικής συγνώμης και μετάνοιας, το μόνο που ακούσαμε από τους υπεύθυνους της καταστροφής και τα παπαγαλάκια τους, ήταν κάποιες δικαιολογίες - ψελλίσματα: «δεν ξέραμε», «δεν μας ενημέρωσαν», «δεν είχε καμιά αξία, ένα κοινό εκκλησάκι ήταν, ένα ερείπιο».

Τα επίσημα όμως έγγραφα και βιβλία τους διαψεύδουν:

1.     Ο αναστηλωτής βυζαντινών μνημείων, αρχιτέκτονας, αρχαιολόγος και ακαδημαϊκός Α. Ορλάνδος, ο άνθρωπος που κατέγραψε και μελέτησε στον προηγούμενο αιώνα όλα τα μνημεία της Αττικής και όχι μόνο, από το 1933(!) το είχε συμπεριλάβει στο έργο του: «Ευρετήριον Μεσαιωνικών μνημείων της Αττικής» (τεύχος Γ, σελ. 138) αναφέροντας τα εξής: «Επονομάζεται ο Αποκεφαλιστής (=αποκεφαλισθείς). Είναι μικρά μονοκάμαρος βασιλική (4,80 Χ 6,40) μεθ' ημικυκλικής αψίδος ιερού»

2.     Με την ΥΠΠΟ/ΑΡΧ/Β1/Φ26/10749/212/8-6-95 απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού (ΦΕΚ 591/7-7-95) ο «Ι.Ν. Αγ. Ιωάννου Προδρόμου στο Περιστέρι» χαρακτηρίστηκε «ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο». «Πρόκειται», όπως αναφέρει η απόφαση, «για μικρή μονόκλιτη βασιλική με ημικυκλική αψίδα, πρώην ιδιωτική εκκλησία της οικογένειας των Φαμελιάρηδων, με ζωγραφικό διάκοσμο που ανάγεται στον 17^ο αιώνα και στις αρχές του 19^ου»

3.     Το με αριθμό πρωτοκόλλου 4534/28-11-1994 έγγραφο της 1^ης εφορίας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων προς την Ιερά Μητρόπολη Περιστερίου, την ενημερώνει για τις προβλεπόμενες εργασίες «αποκάλυψης του παλαιοτέρου στρώματος τοιχογραφιών μεταβυζαντινών χρόνων» και της ζητά να μεριμνήσει να παραμείνει ανοικτό, ή να δώσει κλειδιά στην αρμόδια αρχαιολόγο κ. Αικ. Παντελίδου, ώστε να μπορέσει να επιτελέσει το έργο της σύμφωνα με τις διατάξεις του Κ.Ν. 5351/32 «περί αρχαιοτήτων». Όπως έχει σημειωθεί χειρόγραφα επάνω στο έγγραφο, υπήρξε άρνηση παραλαβής του από τον  πατέρα Καλλίνικο και γι αυτό εστάλη στην Μητρόπολη τελεγραφικά (αρ. τηλεγραφήματος 772349/29-11-94)

4.     Το με αριθμό πρωτοκόλλου 208/19-01-1995 έγγραφο της 1^ης εφορίας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων αναφέρει ως «σχετικό» έγγραφο (δηλαδή έγγραφο που λαμβάνεται υπ’ όψη στη σύνταξη του επιδιδόμενου) «την από 9-1-1995 αίτηση του προσωρινού εφημερίου του Ι.Ναού Αγ. Προδρόμου πατρός Θεολόγου Καρτέρη». Στο έγγραφο αυτό, όπως και στο με αριθμό πρωτοκόλλου 4664/20-12-1995 έγγραφο της ίδιας υπηρεσίας του υπουργείου Πολιτισμού, περιγράφονται αναλυτικά όλα τα αρχαιολογικού ενδιαφέροντος συστατικά στοιχεία του ναού (αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, τοιχογραφίες, εικόνες κ.λπ.), καθώς και οι απαράδεκτες επεμβάσεις που είχαν γίνει (ελενίτ κ.λπ.), πηγή δε για κάποιες από τις πληροφορίες που αναφέρονται είναι ο ιερέας του ναού!

Είναι προφανές λοιπόν ότι η Μητρόπολη Περιστερίου, ως οργανισμός τουλάχιστον, γνώριζε το θέμα, γνώριζε την ιστορική αξία του ναού, γνώριζε ότι η αρχαιολογική υπηρεσία ασχολείται με αυτόν τουλάχιστον από το 1994. Δεν ήθελαν όμως να παραλάβουν τα επίσημα έγγραφα γιατί ήθελαν να έχουν άλλοθι για το μέλλον, όταν θα υλοποιούσαν το σχέδιό τους.

Σε μια εποχή που πολλά ακούγονται για μουσεία της ιστορίας του Περιστερίου και που προτομές στήνονται έστω και καθυστερημένα, είναι αντιφατικό, αδιανόητο και εγκληματικό να γκρεμίζονται τα λίγα ζωντανά μνημεία που έχουν απομείνει σε αυτόν τον τόπο για να ικανοποιηθούν τα όποια συμφέροντα. Ο «Αη-Γιαννάκης» όπως χαϊδευτικά τον αποκαλούσαμε οι κάτοικοι του Μπουρναζίου από τότε που κατοικήθηκε η περιοχή μας, ο Αη-Γιάννης ο «Αποκεφαλιστής» αλλιώς, εκεί που μικροί πηδάγαμε την φωτιά την ημέρα της γιορτής του, πρέπει να αποκατασταθεί. Όλοι οι κάτοικοι της περιοχής ανεξάρτητα από τις πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις τους αυτό θέλουν. Να ξαναχτιστεί στην ίδια θέση, με την ίδια μορφή, στο ίδιο μέγεθος και με τη βοήθεια της εφορίας Βυζαντινών αρχαιοτήτων να γίνει προσπάθεια αναπαράστασης των τοιχογραφιών του. Είτε το θέλουν είτε όχι οι ένοχοι της καταστροφής αυτό θα γίνει γιατί πραγματικά ισχύει το: «αλίμονο σε αυτούς που ξεχνούν την ιστορία τους». Ας ξεχάσουν, όσο είναι καιρός, τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους. Ας καταλάβουν το μέγεθος της πράξης τους και ας σταματήσουν να προσκυνούν μόνο τα πρόσκαιρα οικονομικά και μικροπολιτικά τους συμφέροντα.

Σταύρος Κουνάδης

Εκπαιδευτικός

Υ.Σ. 1: Έχοντας τελειώσει το γράψιμο αυτού του κειμένου, δημοσιεύτηκε στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» η απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συνεδρίου (ΚΑΣ) που αφορά στον Αη-Γιάννη, μια απόφαση σύμφωνη με την πρότασή μας και κόλαφος για τους καταστροφείς που απ’ ότι φαίνεται, δυστυχώς, επιμένουν. Με μεγάλη ικανοποίηση είδαμε ότι στη χώρα μας υπάρχουν ακόμη, ευτυχώς, ανιδιοτελείς άνθρωποι - πολίτες και επιστήμονες στις κατάλληλες θέσεις που κάνουν ότι μπορούν για να προστατεύσουν τα αυτονόητα, ενάντια σε κάθε είδους συμφέροντα και αυθαιρεσίες άλλων «αρχών». Τα στοιχεία που παραθέτουμε παραπάνω καταρρίπτουν τις δικαιολογίες των υπεύθυνων της καταστροφής και αποδεικνύουν την όλη μεθόδευση. Μόνο μια ακόμα ανακρίβεια που επικαλούνται θέλει απάντηση, απλώς για να μαθαίνουν την ιστορία μας: στην περιοχή του μνημείου που κατεδάφισαν, δεν κατοίκησαν πρόσφυγες από την Μ. Ασία… που συνδέθηκαν με το ναό. Η περιοχή κατοικήθηκε μαζικά πολύ μετά την εγκατάσταση των προσφύγων στο Περιστέρι, προς τα τέλη της δεκαετίας του 1950, κύρια από εσωτερικούς μετανάστες που ήλθαν από όλες τις περιοχές της Ελλάδας…

Υ.Σ. 2:  Μήπως και το ιστορικό εκκλησάκι του Αη-Γιώργη στην οδό Λυσία, δίπλα στο νέο κτίριο του ΟΠΑΠ, έχει εγκαταλειφθεί για τον ίδιο λόγο, για να έχει την ίδια τύχη; Το γκρέμισμά του για να κτιστεί «νέος βυζαντινός περικαλλής και μεγαλύτερος ναός» όπως είπε ο Μητροπολίτης στο ΚΑΣ για τον Αη-Γιάννη;

Σημ: Η λέξη «βυζαντινός» χρησιμοποιείται πριν το μεγαλοπρεπές «περικαλλής» από άγνοια ή τεχνηέντως για να παραπλανήσει; Βυζαντινός ναός σημαίνει ότι κτίστηκε την εποχή του Βυζαντίου. Δεν μπορεί δηλαδή να είναι ένας νέος. Οι σύγχρονοι ναοί δεν είναι βυζαντινοί, αλλά κάποιου ρυθμού πιθανόν αντιγραφή της βυζαντινής εποχής. 

...γιατί ο Μήτσος (Δημήτρης Φωλόπουλος) ήταν ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ και δεν τα "έβρισκε" με καμιά εξουσία...

Επειδή οι δήμαρχοι έρχονται και παρέρχονται καλό είναι να θυμόμαστε αυτούς που μένουν για πάντα. 

Περιστέρι, Δημήτρης Φωλόπουλος (1925-1995). 

Σαν δήμαρχος, παλεύοντας για τα δίκια των συμπολιτών του (και κυρίως στη διαμάχη με τους οικοπεδοφάγους) σύρθηκε στα δικαστήρια περίπου 600 φορές! Αθωώθηκε σε όλες! Για τις πολιτικές του πεποιθήσεις είχε καταδικαστεί σε 3.500 ημέρες φυλάκιση! 

Στη φωτογραφία σε κάποιες από τις παρεμβάσεις του για να λύσει τα προβλήματα των δημοτών του που ζούσαν στις προσφυγικές παράγκες.

(κείμενο και φωτογραφία του Ν. Θεοδοσίου)

Η ομάδα της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ. Όλοι οι υποψήφιοι δημοτικοί και διαμερισματικοί σύμβουλοι με τον Φώτη Κουγιουμτζή

http://peristeri-energoipolites.blogspot.gr/p/blog-page_8156.html